16. VOLDAAN NAAR HUIS

Mijn laatste dag in Auroville is aangebroken en ben op weg naar mijn hangmathelden in the bush. Vandaag liggen mijn eerste hangmatten klaar om mee naar huis te nemen. 'Fiew. De logolabels uit Vietnam zijn net op tijd binnen gekomen.' Ik mag nog even aangeven waar ik ze erin gestikt wil hebben en dan worden de laatste hangmatten netjes opgevouwen en met een touwtje dicht geknoopt. Ik spreek nog wat zakelijke dingen door met Elango, waarna alles voor mij in grote witte zak wordt gestopt. 'Ohh', bedenk me net dat dit best een heeeel groot pakket is en dat ik niet zulke handige kleren heb aangetrokken vandaag. Elango moet heel hard lachen als hij mij ziet kijken van 'Oh my God, hoe ga ik dit op mijn brommertje vervoeren?' en roept me na: 'It’s the Indian way..haha' En daar ga ik dan. Grote witte zak tussen mijn benen. Ik probeer mijn jurkje nog enigszins charmant naar beneden te trekken, maar het ziet er voor 'the inlanders' waarschijnlijk erg ‘not done’ uit. Het kan me eigenlijk niet meer zoveel schelen. Ik zit en ben zo blij dat ik mijn missie heb volbracht. Zo trots op mijn eigen ontwikkelde product:


Hangmatten met oosterse wijsheden! Ik zwaai dan ook gezellig terug naar alle toeterende voorbijgangers. Haha. Op mijn laatste crossing bij the Bakery kom ik Jake tegen. Het heeft zo moeten zijn. Vind het fijn om hem nog even te zien en begin heel mijn hart bij hem uit te storten. Ik verontschuldig me nog voor mijn afstandelijk gedrag en vertel hem over mijn bijzondere hart en keel ervaring. Ik schrik er gewoon van hoe open ik ben. Het voelt ook echt dat de lucht geklaard is. We huggen nog even midden op het kruispunt, waarna ik mijn laatste honderd meters naar Flora Beach Guesthouse voortzet.

En dan snel door om mijn afscheidskadootje af te droppen bij the Pink House. Ik zie Mr. Z niet op de rooftop, dus probeer hem via Helmut per telefoon toch maar even te laten weten dat ik een kadootje wil af komen geven. Als Helmut opneemt, hoor ik een enorme echo alsof ik hem ook in het echt hoor praten, dus loop op het geluid toe. ‘Oh, I think I hear you’ en ik loop zo een van de kamers van de Pink House binnen, waarbij ik Helmut en Mr. Z aantref in boxer. Haha, niet verkeerd. Beetje ongemakkelijk, maar ja na gisteren, kan ik alles aan. Mr. Z vraagt me of ik me al beter voel en ik zeg dat ik me gister zwaar ongemakkelijk voelde, maar dat het ergste er nu wel van af is. Hij is helemaal blij met de  hangmat en het boek wat ik voor hem heb gekocht. Ik laat hem wel heel duidelijk merken dat ik hem dankbaar ben dat hij mijn hart zo heeft geopend. Hij geeft me nog een dikke knuffel, waarna ik met een heel goed gevoel op mijn brommertje spring om mijn afscheidsparty te gaan voorbereiden.

Al in geen weken een biertje op, begeef ik me nu op de weg naar Pondy op zoek naar een slijter. Voel me echt zo’n alcoholist. Mannen daar binnen moeten ook allemaal lachen om mijn zoektocht naar bier. Zak bier tussen mijn benen, salade paparassen en chips op mijn rug. Mijn aandeel van het feest is onderweg. Balagi, mijn Indiase vriend van m’n vorige hostel regelt de visjes voor op de bbq, Georges brengt zijn gitaar mee en Dian en Iben verzorgen de kopstemmen. En Daan? Die zorgt voor het kampvuur. 'Ohh, in tijden niet gezongen, maar nu die keel open is, voelt t echt geweldig. Waarschijnlijk zo vals als iets, maar dat maakt me niet uit.

Wat een geweldig feestje en wat voel ik me goed. Ik ben helemaal ontDAAN als ik word verrast met allemaal kadootjes van Balagi en Iben. Wat is iedereen lieffffff. 'Oh of ben ik gewoon een beetje sentimenti omdat mijn hart open is..haha' We zingen, dansen en zwemmen in de zee. Al drijvend in de wilde donkere zee onder de strakke sterrenhemel, maken we de deal dat we 14 juli 2014 weer afspreken, maar dan in de koude Noordzee in Scheveningen. 's ochtends nog even Sri en Kascha uitzwaaien en dan is het moment daar. 

Tijd om de bus te pakken en mijn terugtocht in te zetten richting het noorden. Eenmaal in mijn eentje in de achterste bank bij het raam valt alles op zijn plek. Alle hobbels die ik heb genomen, de mooie inzichten, de bijzondere mensen die op mijn pad moesten komen, het verdriet, de liefde. Alles is gekomen zoals het heeft moeten zijn. Mijn oortjes in en Sinatra zet in. Ik straal als nooit te voren. 'I did it my way.' speelt op mijn iphone. Mijn gedachten gaan opeens naar Sas, die me vooraf een reis wenste met heel veel 'het heeft zo moeten zijn momentjes'. Ze is een vriendin van me, die me zo spiegelt, dat ik haar nu echt weer recht in de ogen kan kijken. Ik ben weer terug bij mezelf. 

Ik stuur haar een heel blij smsje voor een update. Zoals zij terug schrijft is de opluchting en blijdschap zo uit mijn sms te lezen en zo voel ik me ook. Deze busreis mag wat mij betreft nog uren duren. Ik geniet zo, voel zoveel liefde in mijn hart en ben zooooo dankbaar voor alles wat op mijn pad is gekomen. Mijn lach is niet meer van mijn gezicht te toveren.

Er is een proces in mij in gang gezet. Ik heb zoveel losgelaten en er is zoveel geopend. ‘Wow’, maar niet wetende dat dit zoveel lichamelijke toestanden met zich mee zou brengen. In mijn laatste dagen Mallamapuram krijg ik koorts. Zo erg heb ik het nog nooit gehad. Om nog maar niet te spreken van mijn terugvlucht naar Nederland. Een hel overstap op Dubai van 5 uur midden in de nacht, waarbij ik me aan mijn gelukspoppetjes heb vastgeknepen in de toilet(thank you geertje, you saved my life) en gebeden, dat ik niet dood in een hokje gevonden zou worden.

En mijn gebeden zijn verhoord. 8 uur laten land ik veilig op Amsterdamse bodem. 20 maart 2012. Daan is klaar voor de lente. Mijn hart helemaal open, mijn rugzak vol met hangmatten en ik 10 kilo lichter…Ik kan wel zeggen dat ik VOLDAAN naar huis ga.


INDIA, EAT PRAY WORK LOVE 2012

Met dank aan:

Cas, my ex, for the good memories, the eye-openers en for letting me go
Jessie, for listening to my nightmare on the 26th of January and being my soulsister
Suzan, for the mental support en bringing my bags to feito com amor
Pap en mam, for the skype moments and loving me
Gijs, for 'bro to sis'-talks on the chat
Martijn, for being a proud brother
Bianca, for feeling with me all the time and laughing at my bridget adventures
Carlijn, for the everlasting DD support  
Kristel, for surprising me with baby-news in the middle of the street next to a cow
Jorien, for traveling with me in her head
Geertje, for sending me the song 'LEF'
Yvonne, for listening to my eat pray love story on skype
Sanne, for sharing our LDVD chaotic feelings and laughing about our new lists
Marije, for not being angry for waking her up at 5 in the morning..haha
Esther, for listening to this whole story
Anna and the french guys, for celebrating my birthday with me with the big candle
Lumi, for sharing my first India bike experience
The Owner of the Cafe des Art, for using the electricity and the sweet mangolassis
Jana my yogateacher, for bringing me some balance
Prabhar, for giving me a cheap place to stay in the ashram
Paola, for having a girl power night with our own Indian Brad Pitt body guard
Srikanth, for his warm welcome in the Childrens Home
Judith, for her guided tour in the Childrens Home, jokes and croky chips;-)
The children from Soorya Udayam Illam, for singing, playing and dancing with me
Amy, for laughing with and her English writing advice
Bryan, for being relaxed, having fun with and bringing Frank Boeijens inspiration
Mark & Nathalie, for the brainstorm session about my hammocks in Kascha's Place
Christian, for the taxi drive, big scare and business advice
Severine, for laughing about all our 'man and love' adventures and theory's
Rajiv, for showing me myself in a shelf
Balagi, for cooking great food and being so cute
Maria, for showing me her way of life
Kascha, for being so hospitable and her business advice
Sri, for his big open heart and giving me the advice to stay longer
Daniel, for the Watsu session, bringing me back to my 'babyhood'
Robbert, my guru, for showing me my heart and give me lots of inspiration 
Jake, for triggering my 2nd chakra
Simrit, for our inspirational talk in the waves of the ocean
Om, for enjoying Coca Cola and laughing with me
Jinal, for inspire me with all her recipes.
The Indian Pharmacys, for the good medicines
Iben, for her amazing songs and the funny conversations
Dian, for the raw food inspiration
Shawn, for his spirulina energy
Jacky & Corneli, for giving me a blessing
For all the people who helped me start my motorbike
For the Island guy who helped my with my empty petrol tank and hugging me on the middle of the road
Munheer, for his great Indian cookies and his flattering
Rahul, for the warm welcome in the pink house and his help to heal me.
Zowie, for opening my heart
Georges, for saying: you are perfect just the way you are
Elango and his employees, for my happy hammocks and the indian coffees
Saskia, for being my mirror
Ruth, for renting my appartment one month longer
Eveline, for buying my first Blessing Hammock

And to all the people I forgot..sorry: Thanks for your support ;-)

15. DAAN OPENT HAAR KEELCHAKRA

Ik probeer wat te ontbijten. Een halve banaan gaat nog net naar binnen. Meer krijg ik op dit moment niet weg. Nog even wat deo en dan op naar het moment van de waarheid. Ik voel dat mijn zenuwen nog verder oplopen in mijn keel. Wat doe ik mezelf aan? Waarom ging ik dit ook alweer doen? Al mijn moed bij elkaar verzameld, loop ik heel daadkrachtig de trap op naar de rooftop. Het begint nu zo hard te bonken in mijn keel, dat ik het liefst om wil draaien en keihard weg wil lopen. Maar nee, ik heb dit met mezelf afgesproken. En als iets met mezelf afspreek, dan ga ik er ook voor. Oh nee. Waarom zit ik toch zo in elkaar? Ik maak het mezelf niet makkelijk. Als ik boven aankom, zie ik dat Mr.Z nog in gesprek is met een andere 'patiënt', dus besluit maar even te gaan zitten om op hem te wachten. Oh my God. Dit is nog erger dan in de wachtruimte van de tandarts waarin je heel onrustig in de donald duck zit te staren. Ik probeer deze keer maar te focussen op mijn ademhaling. Nou, die is 'out of control' kan je wel zeggen. Ok, Mr. Z is er klaar voor en ik heb me voorgenomen om meteen met de deur in huis te vallen. Hij gaat naast me zitten, maar zie ook dat achter hem ook net die enige Nederlandse jongen heeft plaats genomen. Oh nee, die wil ik er niet bij hebben als ik mijn ziel bloot leg.

'Hoe voel je je?' vraagt hij heel geïnteresseerd. 'Ik voel van alles! Heftig!' Hij probeert heel ontspannen ons gesprekje rustig voort te zetten. Ik merk dat ik hem in de rede wil vallen om eindelijk mijn keel te bevrijden, maar het stokt. De stop zit er nog op. Ik zie heel de tijd die Nederlandse jongen met gespitste oren achter de schouders van Mr. Z. te voorschijn komen. 'Ja, ik voel nog veel meer, maar dat is nogal persoonlijk en dat wil ik liever niet vertellen waar hij bij is.' 'Oh..ok, we kunnen wel even stukje verderop gaan zitten.' 'Ok.' Help, ik heb aangekondigd dat ik iets persoonlijks te vertellen heb. Ik kan nu niet meer terug. Ik merk dat mijn keel heeeeeeeeeeelemaal dicht wordt geknepen. Hij ziet aan me dat ik kapot ga van binnen. Ik wil beginnen, maar mijn lip begin te trillen. Oh nee, dit is echt te gênant. En dan zegt hij ook nog: 'Het maakt niet uit. Je kunt alles tegen me zeggen'. Ok, daar ga ik dan.

'Ik heb heel erg nagedacht of ik dit tegen je moest zeggen, maar in het kader van mijn keelchakra kan ik niet anders. Ik voel me gewoon zwaaaaaaar tot je aangetrokken.' Ik ga zo op in mijn eigen boodschap dat ik amper kan zien wat zijn reactie hier nu op is. Vaag zie ik hem knikkend luisteren, maar voel dat hij totaal niet weet wat hij hier mee aan moet. 'Ok, goed dat je het zegt.' En dan ratel ik verder, te bang om überhaupt hier een reactie op te kunnen ontvangen. 'Vanaf het eerste moment voelde ik voornamelijk fysieke aantrekkingskracht, maar sinds gisteren is dat alleen maar veel erger geworden en op een veel dieper niveau. Ik voel het nu heel hevig in mijn hart. En ik weet dat je er niks mee kunt, maar ik kan niet anders dan je dit vertellen, want anders gaat mijn keel helemaal niet open. En dat is toch uiteindelijk de reden dat ik hier ben.' 'Ja, het is heel goed dat je het vertelt. Dapper dat je die stap zet en ik begrijp dat je dit doet om je keel te openen.' Ik merk dat hij zich een beetje ongemakkelijk voelt, maar hij probeert er heel professioneel mee om te gaan. 'Ik dacht ook al zoiets gevoeld te hebben gister' 'Oh..natuurlijk', denk ik, hij voelt natuurlijk alles. En ik maar moeilijk doen om dit te vertellen en hij voelde dat natuurlijk al lang. 'Voelt je keel nu al wat lichter?' 'Nou, ja ik voel inderdaad dat de ergste druk er wel af is ja…haha' 'Maar uhh, weet even niet zo goed wat voor behandeling ik je nu moet geven. Dus dat wil ik graag even overleggen met Rahul. Ok? Hij is nog even bezig, maar hij komt zo naar boven.' 'Dan kunnen we in de tussentijd gewoon even gezellig kletsen.' 

Ik denk: 'gezellig kletsen? Ik ga helemaal dood hier.' Heb net de liefde verklaard aan de man tegenover me, voel me zwaar ongemakkelijk en we gaan nu gezellig kletsen. Ok.Toch weet ik t ijs wel te breken, als hij vraagt 'hoe voel je je nu?' 'Nou, haha, ik ben helemaal hyper, het is nogal druk hier in mijn hart. Zit helemaal vol met vlinders. Word er helemaal gek van…haha.' Hij moet lachen en daarmee begint er wel een soort van ontspannen gesprekje te ontstaan. We gaan ook verder de diepte in over mijn gevoelens. Hij zegt: 'Misschien is t niet eens de verliefdheid of liefde voor mij, maar liefde voor alles en iedereen omdat je je hart hebt geopend. En is het heel normaal dat je warme gevoelens hebt voor degene die je hart opent. Ik voelde gisteren ook warmte.' Ik geef aan dat ik daar inderdaad zelf ook over na heb gedacht dat het dat zou kunnen zijn en we kletsen er nog even over door. En als ik er zo verder over nadenk, denk ik: 'Het is ook niet gek dat me dit overkomt.

Mooie man, creatieve man, geweldige handen, deel mijn diepste gevoelens met hem, hij opent mijn hart. Wie zou er niet spontaan verliefd worden? 'Toch duren de minuten lang en ben dan ook wel blij als Rahul eindelijk de trap opkomt.'So you have to tell me something?' 'Oh, my God. Moet ik nu nog allemaal een keer vertellen?' Nou daar gaan we dan maar weer: 'He opened my heart, I now I have a lot of feelings for him. I told him, because my throat was totally closed' Oh, op dit moment kan ik wel door die rooftop heen zakken. Zie inmiddels dat iedereen op dat dak op de hoogte is van mijn liefdesperikelen. Rahul moet lachen en zegt: 'Congratulations, girl! You are healed! Your heart is open, your throat is open….welcome back! Just enjoy one extra massage van Mr. Z and just relax!' 'But one more thing' en hij draait zich heel serieus tot mr.Z: 'There is the role of the therapist and the role of the patient.' En dan wil hij even de rollen duidelijk maken. En ohh, nu voel ik me nog gênanter. De stereotype liefdesroman:de patiënt die helemaal verliefd wordt op de dokter. Genoeg schaamte tot zover. Mr. Z. nodigt me uit om lekker te gaan liggen om zijn laatste massage in ontvangst te nemen en gewoon te ontspannen.

'Gewoon ontspannen?', denk ik. Hoe is dat mogelijk? Ik voel me raar. Bij elke aanraking van mijn lijf denk ik: 'Ohhh..hij denkt nu dat ik denk, raak me aan!' En oh, ik ben 1 brok spanning. Ik kan mezelf niet overgeven zoals de andere keren. Het is veel te druk in mijn kop. Na de massage klets ik nog even wat met hem na. Hij voelde ook echt aan alles dat ik me niet kon overgeven. Hij zegt: 'je zat nogal in je hoofd. En je moet echt niet voor anderen denken. Als ik die massage geef, ben ik gewoon de masseur en daar denk ik verder niks van.'  'Ja ja', denk ik, maar toch in mijn niet verlichte staat kan ik me niet voorstellen, dat hij er niks van denkt als een meisje je eerst de liefde verklaart en vervolgens je haar dan een massage geeft.' Maar probeer het maar van hem aan te nemen. We hebben dan nog wel een heel open gesprek over mijn keel. Het uiten van mijn gevoelens, de confrontatie aan gaan. Dat dit zo belangrijk voor me is. En dat het zo goed is wat ik vandaag heb gedaan. 'Vaker doen, zou ik zeggen!'

Ik bedenk me dat ik hem en the Pink House nog een donatie wil geven, maar ik ben van plan een hangmat te doneren. Dus ik stel voor de volgende dag terug te komen. Hij is dan waarschijnlijk in de massage, maar ik kan even aankloppen of anders het kado achter laten. Dit zou wel eens het laatste moment kunnen zijn dat ik hem zie, dus hij geeft me nog even een big hug. Heel fijn, maar ik durf hem bijna niet terug te huggen en vervolg dan mijn tochtje weer naar mijn guesthouse.

Ohhhhhh..wat was dit? Heftige shit. Ik voel me raar, ongemakkelijk en kwetsbaar. Maar ook open. Het zijn zoveel gevoelens door elkaar heen. Is het het gevoel van afwijzing? Of dat ik me zo gênant voel? Of schaamte dat ik zo’n moeite heb om ‘open’ te zijn? Ik laat alles maar even voor wat het is. De volgende ochtend spring ik om 6 uur mijn bed uit. Tijd om te mediteren op t strand. Slapen wil toch niet echt lukken in deze toestand. Mijn vlinders in mijn hart gaan nog steeds als een volle tekeer, maar voel me ook zo ontzettend kwetsbaar. Mijn handdoekje gespreid, kleermakerszit aangenomen, ogen dicht, adem in, adem uit. 

En dan opeens komt er een oude bekende voorbij lopen. Georges, die ik heb ontmoet op de BeachBite. Hij komt gezellig even naast me zitten. Ik vertel hem dat ik zo’n heftige week achter de rug heb, dat ik helemaal van het padje ben, maar dat er zulke mooie dingen zijn gebeurd. Dat mijn hart is geopend en mijn  keel, maar dat ik voortaan moet zorgen dat ik niet weer in mijn schulp ga zitten als ik gekwetst ben en dat ik altijd de confrontatie moet aangaan met mensen. En dat zegt hij heel rustig: ‘Maar is het niet heel normaal en natuurlijk dat je af en toe in je schulp kruipt als je gekwetst bent. En dat het je soms wat meer moeite kost om de confrontatie aan te gaan. Dat maakt toch ook jou als jou.’  

'I THINK YOU ARE PERFECT JUST THE WAY YOU ARE'

'Ohh..wow'…tranen. Deze man moest hier op dit moment op mijn pad komen. Het was zo’n opluchting om dat te horen. Het stemmetje 'Je moet dit, je zou dat' werd opeens een heel stuk kalmer. Zo fijn om met hem te praten. We besluiten om ergens samen te gaan ontbijten en heb binnen een uur heel het Mr.Z verhaal in geuren en kleuren uit de doeken gedaan. En hij vraagt me: 'Waarom voel je je dan nu zo gênant? Is het dan zo erg dat jij je aangetrokken voelde tot die jongen? Is het niet heel mooi dat je dit voor iemand kan voelen?' Oja, zo had ik het nog nooit bekeken. Dat is eigenlijk alleen maar mooi. 'Maar waarom voel je je dan zo rot?' 'Dat ik me afgewezen voel.' 'Is dat ook zo?' 'Weet ik niet. Hij heeft een vriendin en is mijn massagetherapeut, dus al zou hij wat voelen dan kon hij daar niks mee. Maar normaal als je de liefde verklaart, wil je deze toch graag beantwoord zien. Ook als wist ik dat dit nu niet het doel was.' 'Maar wat is er zo erg aan om afgewezen te worden?' 'Om niet goed genoeg te zijn' Whop! En daar ligt mijn draak op tafel. Heftige shit. Dit wist ik natuurlijk al, maar het wordt wel weer even mooi afgepeld. Conclusie: Daan is perfect, just the way she is. Mooi dat ik liefde kan voelen, liefde kan uiten, soms in mijn schulp zit, soms er weer uitfloep. Daan mag er zijn in al haar hoeDANIGheden.

Vervolgens krijgen we de discussie over de tweestrijd tussen het roer in eigen hand nemen en 'go with the flow' gaan. Want aan de ene kant zeg ik, je moet er zelf iets aan doen als je iets wil veranderen in je leven of aan jezelf. Beter confrontatie aan gaan, mijn hart openen, voor mijn droombaan gaan etc. En ik denk ook weer aan mijn goeroe uit Zimbabwe:'Go for change!' Maar aan de andere kant moet je soms ook laten komen wat er komt zonder er controle op te willen uitoefenen. Het komt zoals het komt. Welk van de twee is nu waar? Of allebei een beetje?

Op het moment dat ik heel erg bezig wil zijn om mezelf te veranderen, zoals ik net zei over dat hart en die keel, leg ik mezelf een soort druk op. Op t moment dat jij zegt: 'You are perfect just the way you are', word ik heel relaxed en denk ik: Dit lijkt meer op nummer 2. Go with the flow, accepteren wat is. We blijven er een hele tijd over doorpraten en ik krijg dan opeens een eyeopener.

'Of zit de verandering hem in het feit dat ik stop te willen veranderen?' Hee..deze zin komt me bekend voor, maar voor het eerst VOEL ik ook echt zelf wat dat betekent.

ALS JE STOPT TE WILLEN VERANDEREN, VERANDER JE.