Ik probeer wat te ontbijten. Een halve banaan gaat nog
net naar binnen. Meer krijg ik op dit moment niet weg. Nog even wat deo en dan op
naar het moment van de waarheid. Ik voel dat mijn zenuwen nog verder oplopen in
mijn keel. Wat doe ik mezelf aan? Waarom ging ik dit ook alweer doen? Al mijn moed bij elkaar verzameld, loop ik heel
daadkrachtig de trap op naar de rooftop. Het begint nu zo hard te bonken in
mijn keel, dat ik het liefst om wil draaien en keihard weg wil lopen. Maar nee,
ik heb dit met mezelf afgesproken. En als iets met mezelf afspreek, dan ga ik
er ook voor. Oh nee. Waarom zit ik toch zo in elkaar? Ik maak het mezelf niet
makkelijk. Als ik boven aankom, zie ik dat Mr.Z nog in gesprek is met een
andere 'patiënt', dus besluit maar even te gaan zitten om op hem te wachten. Oh
my God. Dit is nog erger dan in de wachtruimte van de tandarts waarin je heel
onrustig in de donald duck zit te staren. Ik probeer
deze keer maar te focussen op mijn ademhaling. Nou, die is 'out of control' kan
je wel zeggen. Ok, Mr. Z is er klaar voor en ik heb me voorgenomen om meteen
met de deur in huis te vallen. Hij gaat naast me zitten, maar zie ook dat
achter hem ook net die enige Nederlandse jongen heeft plaats genomen.
Oh nee, die wil ik er niet bij hebben als ik mijn ziel bloot leg.
'Hoe voel je je?' vraagt hij heel geïnteresseerd. 'Ik
voel van alles! Heftig!' Hij probeert heel ontspannen ons gesprekje rustig voort te
zetten. Ik merk dat ik hem in de rede wil vallen om eindelijk mijn keel te
bevrijden, maar het stokt. De stop zit er nog op. Ik zie heel de tijd die
Nederlandse jongen met gespitste oren achter de schouders van Mr. Z. te
voorschijn komen. 'Ja, ik voel nog veel meer, maar dat is nogal persoonlijk
en dat wil ik liever niet vertellen waar hij bij is.' 'Oh..ok, we kunnen wel
even stukje verderop gaan zitten.' 'Ok.' Help, ik heb aangekondigd dat ik iets
persoonlijks te vertellen heb. Ik kan nu
niet meer terug. Ik merk dat mijn keel heeeeeeeeeeelemaal dicht wordt geknepen.
Hij ziet aan me dat ik kapot ga van binnen. Ik wil beginnen, maar mijn lip
begin te trillen. Oh nee, dit is echt te gênant. En dan zegt hij ook nog: 'Het
maakt niet uit. Je kunt alles tegen me zeggen'. Ok, daar ga ik dan.
'Ik heb heel erg nagedacht of ik dit tegen je moest
zeggen, maar in het kader van mijn keelchakra kan ik niet anders. Ik voel me
gewoon zwaaaaaaar tot je aangetrokken.' Ik ga zo op in mijn eigen boodschap dat
ik amper kan zien wat zijn reactie hier nu op is. Vaag zie ik hem knikkend
luisteren, maar voel dat hij totaal niet weet wat hij hier mee aan moet. 'Ok,
goed dat je het zegt.' En dan ratel ik verder, te bang om überhaupt hier een
reactie op te kunnen ontvangen. 'Vanaf het eerste moment voelde ik voornamelijk fysieke
aantrekkingskracht, maar sinds gisteren is dat alleen maar veel erger geworden
en op een veel dieper niveau. Ik voel het nu heel hevig in mijn hart. En ik weet
dat je er niks mee kunt, maar ik kan niet anders dan je dit vertellen, want
anders gaat mijn keel helemaal niet open. En dat is toch uiteindelijk de reden
dat ik hier ben.' 'Ja, het is heel goed dat je het vertelt. Dapper dat je
die stap zet en ik begrijp dat je dit doet om je keel te openen.' Ik merk dat
hij zich een beetje ongemakkelijk voelt, maar hij probeert er heel
professioneel mee om te gaan. 'Ik dacht ook al zoiets gevoeld te hebben gister'
'Oh..natuurlijk', denk ik, hij voelt natuurlijk alles. En ik maar moeilijk doen
om dit te vertellen en hij voelde dat natuurlijk al lang. 'Voelt je keel nu al
wat lichter?' 'Nou, ja ik voel inderdaad dat de ergste druk er wel af is
ja…haha' 'Maar uhh, weet even niet zo goed wat voor behandeling ik
je nu moet geven. Dus dat wil ik graag even overleggen met Rahul. Ok? Hij is
nog even bezig, maar hij komt zo naar boven.' 'Dan kunnen we in de tussentijd
gewoon even gezellig kletsen.'
Ik denk: 'gezellig kletsen? Ik ga helemaal dood hier.' Heb
net de liefde verklaard aan de man tegenover me, voel me zwaar ongemakkelijk en
we gaan nu gezellig kletsen. Ok.Toch weet ik t ijs wel te breken, als hij vraagt 'hoe voel
je je nu?' 'Nou, haha, ik ben helemaal hyper, het is nogal druk hier
in mijn hart. Zit helemaal vol met vlinders. Word er helemaal gek van…haha.' Hij
moet lachen en daarmee begint er wel een soort van ontspannen gesprekje te
ontstaan. We gaan ook verder de diepte in over mijn gevoelens. Hij zegt: 'Misschien is t niet eens de verliefdheid of liefde voor mij, maar liefde voor
alles en iedereen omdat je je hart hebt geopend. En is het heel normaal dat je
warme gevoelens hebt voor degene die je hart opent. Ik voelde gisteren ook warmte.' Ik geef aan
dat ik daar inderdaad zelf ook over na heb gedacht dat het dat zou kunnen zijn
en we kletsen er nog even over door. En als ik er zo verder over nadenk, denk ik: 'Het is ook niet gek dat me dit overkomt.
Mooie man, creatieve man, geweldige handen, deel mijn diepste gevoelens met hem, hij opent mijn hart. Wie zou er niet spontaan verliefd worden? 'Toch duren de minuten lang en ben dan ook wel blij als Rahul eindelijk de trap opkomt.'So you have to tell me something?' 'Oh, my God. Moet ik nu nog allemaal een keer vertellen?' Nou daar gaan we dan maar weer: 'He opened my heart, I now I have a lot of feelings for him. I told him, because my throat was totally closed' Oh, op dit moment kan ik wel door die rooftop heen zakken. Zie inmiddels dat iedereen op dat dak op de hoogte is van mijn liefdesperikelen. Rahul moet lachen en zegt: 'Congratulations, girl! You are healed! Your heart is open, your throat is open….welcome back! Just enjoy one extra massage van Mr. Z and just relax!' 'But one more thing' en hij draait zich heel serieus tot mr.Z: 'There is the role of the therapist and the role of the patient.' En dan wil hij even de rollen duidelijk maken. En ohh, nu voel ik me nog gênanter. De stereotype liefdesroman:de patiënt die helemaal verliefd wordt op de dokter. Genoeg schaamte tot zover. Mr. Z. nodigt me uit om lekker te gaan liggen om zijn laatste massage in ontvangst te nemen en gewoon te ontspannen.
'Gewoon ontspannen?', denk ik. Hoe is dat mogelijk? Ik
voel me raar. Bij elke aanraking van mijn lijf denk ik: 'Ohhh..hij denkt nu
dat ik denk, raak me aan!' En oh, ik ben 1 brok spanning. Ik kan mezelf niet
overgeven zoals de andere keren. Het is veel te druk in mijn kop. Na de massage
klets ik nog even wat met hem na. Hij voelde ook echt aan alles dat ik me niet
kon overgeven. Hij zegt: 'je zat nogal in je hoofd. En je moet echt niet voor
anderen denken. Als ik die massage geef, ben ik gewoon de masseur en daar denk
ik verder niks van.' 'Ja ja', denk ik, maar toch in mijn niet verlichte staat
kan ik me niet voorstellen, dat hij er niks van denkt als een meisje je eerst
de liefde verklaart en vervolgens je haar dan een massage geeft.' Maar probeer het maar van hem aan te nemen. We hebben dan
nog wel een heel open gesprek over mijn keel. Het uiten van mijn gevoelens, de
confrontatie aan gaan. Dat dit zo belangrijk voor me is. En dat het zo goed is wat ik vandaag heb gedaan. 'Vaker
doen, zou ik zeggen!'
Ik bedenk me dat ik hem en the Pink House nog een donatie
wil geven, maar ik ben van plan een hangmat te doneren. Dus ik stel voor de
volgende dag terug te komen.
Hij is dan waarschijnlijk in de massage, maar ik kan even aankloppen of
anders het kado achter laten. Dit zou wel eens het laatste moment kunnen zijn dat ik
hem zie, dus hij geeft me nog even een big hug. Heel fijn, maar ik durf hem
bijna niet terug te huggen en vervolg dan mijn tochtje weer naar mijn
guesthouse.
Ohhhhhh..wat was dit? Heftige shit. Ik voel me raar,
ongemakkelijk en kwetsbaar. Maar ook open. Het zijn zoveel gevoelens door elkaar heen. Is het het
gevoel van afwijzing? Of dat ik me zo gênant voel? Of schaamte dat ik zo’n
moeite heb om ‘open’ te zijn? Ik laat alles maar even voor wat het is. De volgende
ochtend spring ik om 6 uur mijn bed uit. Tijd om te mediteren op t strand.
Slapen wil toch niet echt lukken in deze toestand. Mijn vlinders in mijn hart
gaan nog steeds als een volle tekeer, maar voel me ook zo ontzettend kwetsbaar.
Mijn handdoekje gespreid, kleermakerszit aangenomen, ogen dicht, adem in, adem
uit.
En dan opeens komt er een oude bekende voorbij
lopen. Georges, die ik heb ontmoet op de BeachBite. Hij komt gezellig even
naast me zitten. Ik vertel hem dat ik zo’n heftige week achter de rug heb,
dat ik helemaal van het padje ben, maar dat er zulke mooie dingen zijn gebeurd.
Dat mijn hart is geopend en mijn keel,
maar dat ik voortaan moet zorgen dat ik niet weer in mijn schulp ga zitten als
ik gekwetst ben en dat ik altijd de confrontatie moet aangaan met mensen. En dat zegt hij heel rustig: ‘Maar is het niet heel
normaal en natuurlijk dat je af en toe in je schulp kruipt als je gekwetst
bent. En dat het je soms wat meer moeite kost om de confrontatie
aan te gaan. Dat maakt toch
ook jou als jou.’
'I THINK YOU ARE PERFECT JUST THE WAY YOU ARE'
'Ohh..wow'…tranen. Deze man moest hier op dit moment op
mijn pad komen. Het was zo’n opluchting om dat te horen. Het stemmetje 'Je
moet dit, je zou dat' werd opeens een heel stuk kalmer. Zo fijn om met hem te
praten. We besluiten om ergens samen te gaan ontbijten en heb binnen een uur
heel het Mr.Z verhaal in geuren en kleuren uit de doeken gedaan. En hij vraagt me:
'Waarom voel je je dan nu zo gênant? Is het dan zo erg dat jij je aangetrokken
voelde tot die jongen? Is het niet heel
mooi dat je dit voor iemand kan voelen?' Oja, zo had ik het nog nooit bekeken.
Dat is eigenlijk alleen maar mooi. 'Maar waarom voel je je dan zo rot?' 'Dat ik me
afgewezen voel.' 'Is dat ook zo?' 'Weet ik niet. Hij heeft een vriendin en is mijn
massagetherapeut, dus al zou hij wat voelen dan kon hij daar niks mee. Maar
normaal als je de liefde verklaart, wil je deze toch graag beantwoord zien. Ook
als wist ik dat dit nu niet het doel was.' 'Maar wat is er zo erg aan om
afgewezen te worden?' 'Om niet goed genoeg te zijn' Whop! En daar ligt mijn
draak op tafel. Heftige shit. Dit wist ik natuurlijk al,
maar het wordt wel weer even mooi afgepeld. Conclusie:
Daan is perfect, just the way she is. Mooi dat ik liefde kan voelen,
liefde kan uiten, soms in mijn schulp zit, soms er weer uitfloep. Daan mag er
zijn in al haar hoeDANIGheden.
Vervolgens krijgen we de discussie over de tweestrijd
tussen het roer in eigen hand nemen en 'go with the flow' gaan. Want aan de ene kant zeg ik, je moet er zelf
iets aan doen als je iets wil veranderen in je leven of aan jezelf. Beter
confrontatie aan gaan, mijn hart openen, voor mijn droombaan gaan etc. En ik denk ook weer aan mijn goeroe uit Zimbabwe:'Go for change!' Maar aan
de andere kant moet je soms ook laten komen wat er komt zonder er controle op
te willen uitoefenen. Het komt zoals het komt. Welk van de twee is nu waar? Of
allebei een beetje?
Op het moment dat ik heel erg bezig wil zijn om mezelf te
veranderen, zoals ik net zei over dat hart en die keel, leg ik mezelf een soort
druk op. Op t moment dat jij zegt: 'You are perfect just the way you are',
word ik heel relaxed en denk ik: Dit lijkt meer op nummer 2. Go with the flow,
accepteren wat is. We blijven er een
hele tijd over doorpraten en ik krijg dan opeens een eyeopener.
'Of zit de verandering hem in het feit dat ik stop te
willen veranderen?' Hee..deze zin komt me bekend voor, maar voor het eerst VOEL
ik ook echt zelf wat dat betekent.
ALS JE STOPT TE WILLEN VERANDEREN, VERANDER JE.
Oh Daan, jij bent echt zen! (denk ik ;-)) x
BeantwoordenVerwijderenHaha..op dat moment kwam ik aardig in de richting ja ;-) x
Verwijderen