7. STOP WORKING..HAVE A MASSAGE

Tijd om aan de slag te gaan met mijn hangmatten en het weeshuisproject. Ik wil namelijk het weeshuis ondersteunen met de verkoop van de hangmatten. Het idee is om de betekenis van de namen van de kindjes van het weeshuis te gebruiken als inspiratiebron voor de oosterse wijsheden in de hangmat. Ik ga hard op zoek naar de oorsprong van elke naam. En waar kan ik dat beter doen dan in mijn nieuw ontdekte wifi tentje: Kascha ki Asha. Ook een super leuke winkel met een rooftop terras. De eerste dag dat ik hier binnenstap, word ik meteen verrast met een taartje omdat de eigenaresse een surpriseparty heeft. Geweldige plek en hele lekkere cappuccino’s en heerlijke thali’s. Ik zit weer op mijn favoriete plek, waar ik precies genoeg afstand heb om mijn kabel in te pluggen en waar ik hopelijk niemand mee lanceer.;-) Ik heb inmiddels hele mooie betekenissen gevonden van de namen en mijn yogaleraar weet me hier ook goed mee op weg te helpen. Nu wil ik graag deze betekenissen om gaan zetten in mooie inspirerende teksten. En dat met een oosterse filosofie. India lijkt me de perfecte plaats, maar ik merk na een tijdje dat ik alleen maar in mijn laptop zit te koekeloeren. 

Ik bestel maar weer een lekkere thali, waarna de serveerster vriendelijk haar hoofd schut. Geen thali? Oh nee, dit is India. Die mensen draaien hier altijd een achtje met een hoofd als ze bedoelen dat ze naar je luisteren. Aha, fiew. Mijn eten is dus onderweg. Nu kan mijn energie weer naar een andere gedachte die door mijn hoofd spookt: ‘Hoe ga ik die teksten in mijn hangmat verwerken’ De zakjes aan de hangmat, die ik eerst had bedacht, heb ik inmiddels van de baan geschoven. Ik wil een originele hangmat met een mooie toevoeging. Ik besluit eens wat te sparren met de mensen om me heen. Zo houd ik heel wat mensen van hun rustige koffiemoment.

Ik word voorzien van Duitse praktischheid, Indiase creativiteit  en Argentijnse wijsheid. Ik gooi het  nog eens bij wat Nederlanders in de groep. Mark en Nathalie, die opeens tegenover me zitten. ‘Hmm, stof bedrukt met tekst in de touwen van de hangmat misschien?’  Klinkt leuk, maar dan moet je wel hele goede lenzen hebben volgens mij.  Maar genoeg input voor nu. Thank you all. Dit was net even wat ik nodig had, om zelf op het simpele idee te komen om een kussentje toe te voegen aan de hangmat. Nu nog even knallen met mijn teksten. Maar op één of andere manier word ik tegen gehouden. 

Ik word ziek. Tja, het blijft toch InDIA. En een paar dagen daarna gebeurt het: Mijn laptop crasht! ‘Neeee, ik denk dat ik gek word'. 3 keer proberen of ik hem toch niet aan de praat krijg. Ik hoop maar dat het aan de stroom ligt hier, wat heel goed mogelijk is, aangezien deze 20 keer per dag uitvalt. Nee, helaas, hij is echt kapot. Gelukkig staat het Indiase vrouwtje van beneden meteen klaar met een pc reparatieadres. Mijn kabel blijkt doorgebrand. Hoe duidelijk kan het zijn? Valentina, mijn Argentijnse vriendin, helpt me er nog even aan herinneren, dat dit misschien wel eens signalen kunnen zijn.‘Slow down en stop met zoeken in die laptop. Daar ga je de inspiratie niet vinden.‘ Iets wat ik zelf ook wel had kunnen bedenken.

Ik besluit een ayurverdische massage te nemen. Even ontspannen. Zo haha, dat is een hele ervaring op zich. Ben niet heel preuts, maar kijk toch wel even op als me wordt verteld dat ik hier alles uit moet trekken. De meisjes verdwijnen uit de kamer, waar ik alleen maar een houten tafel zie staan. ‘Ok, tja, hoe ga je daar dan op liggen?’ Op mijn rug dus. De deur staat wagenwijd open en voel me best liggen. Dan gaat het gebeuren. Er komen 3 meisjes binnen in lange gewaden en beginnen met zijn drieën met olie hevig te masseren. ‘Oh my god.’ Ze nemen echt alles mee en nemen het niet zo nauw als via mijn bovenbenen bij mijn liezen aankomen. 'Incredible India.'

Over deze shock heen, schrik ik me kapot als ze opeens keihard Indiase matra’s gaan zingen. En hard! En met hele schelle stem. ‘Ohh..heerlijk zo’n ontspannende massage. Ahum.’ Ik ben blij als ik in mijn stoomcabine zit. Pff, even bij komen van dit komische tafereel.  

Zo, nu heb ik echt behoefte aan wat ontspanning. Tijd om de stad te verlaten en richting Auroville te vertrekken. Maar niet voordat ik afsluit met een drankje bij l’Espace.

6. HET OMSLAGPUNT - LETTING GO

Ik zit weer eens in mijn nis in Café des Arts en opeens plopt er weer een whatsapp bericht op mijn telefoon. Mijn ex, alhoewel het nog niet helemaal zo voelt. We zouden afstand nemen, maar ja, onthechten doet pijn. Nu is het toch wel even fijn om met hem te appen. We praten wat, maar het wordt al snel confronterend. Ik weet rationeel zo goed dat het beter is dat het uit is, maar emotioneel zit ik nog helemaal vast aan hem. Het lijkt wel een soort verslaving. Je weet dat het slecht voor je is, maar je kan er niet mee stoppen. Totdat je rigoureus al die flessen in de container gooit. Dat was voor mij het moment dat ik het vliegtuig instapte, maar ja, dan beginnen de afkickverschijnselen. Het komt dan ook binnen, als hij zegt ‘dat we moeten vieren dat we zo’n fijne tijd hebben gehad’. Wat? Wow, ik heb dan wel die knoop gehakt, maar hij heeft nu duidelijk de deur dichtgetrokken. En ik denk dat ik stiekem nog wel een klein beetje hoop had, dat hij zou veranderen. Maar onze visies liggen gewoon veel te ver uit elkaar en dat besef komt opeens heel hard aan. Ik word zo verdrietig en de tranen rollen over mijn wangen. We kunnen elkaar niet veranderen en het wordt tijd dat ik dat ga inzien.

 Ja, we zijn echt uit elkaar en het komt niet meer goed. En ik wil dat ook niet meer, maar ‘Au, maar wat doet dat pijn.’ Maar als ik schrijf dat ik naar huis wil, naar Jes, mijn soulmate en ik het even niet meer aan kan, probeert hij me op zijn manier te helpen. Ik krijg keihard de wind van voren. ‘Daan, kom eens uit die slachtofferrol’. ‘Au!’ Nu word ik boos, beëindig het gesprek en huil nog harder. Die mensen in dit cafeetje denken op zijn minst dat mijn kat is overleden. Ik spring op mijn fiets en laat de tranen maar stromen. Ik hoor zelfs alle toeterende auto’s en bussen niet meer als ik over de drukste kruispunten rijd. Het interesseert me niet meer. Ik huil en ik huil en het komt van diep. Eenmaal in mijn klooster, gebeurt er iets heel bijzonders. De tranen zijn op en ik voel een enorme kracht in me opkomen. Voel de drang om de New Radicals op te zoeken op mijn laptop…mijn powersong! Het volume gaat op maximaal en 'You get what you give' klinkt door de stille gangen van de Ashram. Ik ben er klaar mee. Klaar om aan iets te blijven hangen wat helemaal niet goed voor me is. Klaar om hier nog langer een traan over te laten. 

Ik kijk in de spiegel…en zie mezelf terugkomen. Wow, ik voel me zo blij en licht. Ik geloof dat ik iets heb losgelaten. En ik heb iets te vieren vanavond. Ik ga met Paola (een Italiaans meisje dat ik ’s middags hebt ontmoet) naar het strandconcert en 2 van haar vriendinnen komen mee. Eén waarvan d’r vent de hort op kan, één die lange relaties met mannen heeft afgezworen en Paola die ook geen woord meer wil reppen over haar ex. Girlpower! De eerste dag van mijn nieuwe single tijdperk!

De volgende dag ga ik weer naar de yoga op mijn rooftop. Jana, mijn yogaleraar begint weer met zijn zelfde woorden: ’Listen to all sounds of nature'. Het enige wat ik hoor, zijn voorbij racende scooters en toeters. Haha, maar probeer me echt heel hard te concentreren op de vogels en zee…heel ver op de achtergrond. Dat is wel goed, want zo ben ik heel gefocust en kan ik aan niks anders denken. Na deze oefening kijkt hij me aan en zegt:‘What happened to you? You look so much lighter.’ ‘Oh, wow’. Zelfs mijn yogaleraar kan zien dat ik iets heb los gelaten. Ik voel me ook zo’n stuk lichter. En mijn benen gaan al weer een heel stuk verder omhoog. I am coming back to life!

5. BEZOEK DROPJES WEESHUIS SOORYA UDAYAM ILLAM

Na heel wat internetcafés en wifi-momenten heb ik eindelijk het adres achterhaald van het weeshuis, dat ik graag wil ondersteunen met mijn hangmatten. Er blijkt zelfs op dit moment een Nederlandse vrijwilligster te werken, die me zal gaan opwachten op de hoek van de straat. Volgens mij is mijn tuktuk iets te ver gereden en we rijden zo het zandpad op naar het weeshuis. Ik zie al wat kindjes op de grond in de les zitten, die heel verwonderd naar mij zitten te kijken. 

Srikanth, de oprichter van dit mooie project ontvangt me en verontschuldigt zich dat hij me nog niet had terug gemaild, omdat ze net 2 sterfgevallen en een cycloon achter de rug hebben. 

Ik ben een beetje ontdaan en weet niet echt wat ik moet zeggen. Ik ben hard op zoek naar het Engelse woord voor “gecondoleerd”, maar ik kom niet veel verder dan: ‘ Ohhh..that is really bad.’ Ik zie hier ook heel veel bomen verwoest. Helemaal één grote dikke boom voor de school , die met stam en al uit de grond is getrokken en die de bankjes rondom in tweeën heeft gespleten. Judith komt aangesneld, want die stond me aan de andere kant nog op te wachten. Een super relaxte vrouw en ze vertelt me van alles wat hier gebeurt en ik krijg een rondleiding. Ze geeft hier les aan deze  schattige dropjes. Ik schrik best als ik hoor wat sommige kinderen hebben meegemaakt.

 Zo hebben zus en broertje gezien hoe hun moeder door hun vader werd vermoord. En even later zie ik dan hoe ze huppelend en lachend buiten spelen. Bizar. Er zal natuurlijk wel van alles in zitten, maar ze zijn wel heel flexibel en maken ook weer snel nieuwe vriendjes en plezier. En ik sta ook wel versteld als ik hoor dat ze als organisatie graag bedjes wilde kopen voor de kids.  Uiteindelijk wilden de kindjes dat helemaal niet. Ze willen met zijn allen naast elkaar op een matje op de grond slapen. Dat is hoe ze het gewend zijn en hoe ze het graag willen. Dat is dus hun ding en is dus niet zielig. Als ze even pauze hebben, komen ze allemaal op me afrennen alsof ik een soort kermisattractie ben.  De één aan mijn arm, eentje in mijn nek. Om de orde te scheppen, vraagt Judith ze maar om een liedje voor me te zingen.’Ohhh, nee geen kerstliedjes’, roept ze nog, maar ze staan al uit volle borst ‘Merry Christmas‘ te  zingen. ‘Hoofd schouders knie in teen’ is helemaal geweldig en zo leuk om te zien dat ze er zo fanatiek in op gaan.

Speelkwartier is over en ik besluit zaterdag terug te komen als ze geen school hebben en ik met ze kan spelen. Helemaal hyper weer als ik dan uit mijn tuk tuk stap. Zeker omdat ik nu een kadootje voor ze bij heb: Slagbal! Dat is even leuk, maar mijn Iphone blijkt nog interessanter. Ze willen allemaal op de foto. De één nog ijdeler dan de ander. Zo grappig om te zien. Ze hebben hier geleerd om niet met hun tanden bloot te lachen en kijken soms zo serieus, maar houden ze gelukkig niet al te lang vol.

 Een uurtje later ren ik over het losse zand om met ze tikkertje te spelen. Heerlijk. Ik voel me weer een kind en kom niet meer bij als ze allemaal dansjes voor me en met me gaan doen. Maar ja, dan wordt de tv aan gezet. En tja, van een pratende hond kan ik niet winnen. En ze zitten een uur lang aan de buis gekluisterd met z’n allen. Ook wel even lekker om op adem te komen en lekker wat te eten. Ik word volgestopt met dosa’s, waarna ik nog wat kindjes knuffel en uitzwaai. Ze willen allemaal dat ik blijf slapen en willen weten wanneer ik weer terug kom. Ohh, ik beloof niks, maar als ik die taxi instap weet ik dat ik hier weer terug zal komen.

Meer informatie over het weeshuis: http://www.befriend.nl/soorya-udayam-illam

4. MISSIE AUROVILLE: WAAR KOMEN DE HANGMATTEN VANDAAN?

Ik loop weer mijn vertrouwde Café des Arts binnen om in mijn nis plaats te nemen en mijn hangmatvoorwerk te doen, is tie bezet. Shit, dan maar aanschuiven bij deze mensen vooraan. Wat leuk, 2 Zweedse mannnen en een meisje uit Noorwegen. Zo maak ik dus vrienden. Lumi wil heel graag naar Auroville en ik besluit mijn plannen om te gooien en met haar mee te gaan. Het zou maar 16 km zijn, dus we springen op de fiets om ons avontuur te beginnen.  En dat is best spannend als we vertrekken op een overvol kruispunt waar we rechts afslaan, terwijl we links rijden. Brommers, scooters, bussen razen vlak langs ons heen en voor ik het weet sta ik oog in oog met een koe midden op straat. Maar eenmaal een beetje rust gevonden op de weg, sla ik pas echt achterover als die bussen recht op me afkomen op mijn weghelft alsof ze totaal de controle over het stuur kwijt zijn. 'Incredible India'. Welkom in het verkeer. Het is nog veiliger om van Erasmusbrug af te duiken. ;-) We hebben een kaart, maar dat zegt niks. Veel lange straten afgelegd, veel bochten naar rechts, veel bochten naar links en nog steeds geen Auroville.

En dan blijken we nog 8 km van deze community vandaan te zitten. Temperatuur is inmiddels opgelopen tot 33 graden, dus we besluiten die fietsen aan de de kant te zetten en onze tocht voort te zetten met een tuktuk. We naderen Auroville en de natuur wordt steeds groener. Wow, we komen in een soort van oerwoud aan, maar we moeten ons wel meteen melden bij het toeristische Visitor Centre. Ik word verrast door de mooie teksten in de ontvangstruimte en krijg het idee dat Auroville een soort van ideale wereld is. Maar er hangt ook een beetje een rare energie. Ik kan het niet helemaal thuis brengen. Is deze wereld wel zo ideaal? Ze zijn heel streng en we mogen maar één paadje in om de Montrimondir te bezoeken. Dat is het centrale punt in Auroville waar men in kan mediteren. Ik wist wel dat het een gouden bol was, maar toen ik het ding in het echt zag, leek het wel een ruimteschip.

‘Welcome to earth’ Ja, dit is wel een beetje vaag. Maar ik wil hier niet de toerist uithangen en op de paden blijven. Ik wil Auroville beleven en op mijn eigen manier ontdekken. We nemen de benen en huren een mountainbike. We hebben immers onze fiets achter gelaten ergens halverwege op de weg vanaf Pondy. Nu ben ik in Auroville, nu wil ik ook naar the Hammock Company, want die moet hier ergens zitten. We banen onze een weg over rode grindpaden, langs de tropische planten, grote bomen en voorbij razende bejaarden op scooters, ingepakt met sjaals en zonnebrillen. Mijn nieuwsgierigheid word gewekt door al die grappige bordjes van districten hier: Sincerity, Grace, Imagination..wat is dit allemaal? En dan ook nog het Wellpaper Café.

IN EEN ZIJSTRAAT KOM JE VAAK DE MOOISTE DINGEN TEGEN

We volgen een smal paadje tussen de bomen en zie van een afstandje al allemaal gekleurde dingen aan een boom hangen. Als ik dichtbij kom, zie ik dat er allerlei accessoires hangen, die gemaakt zijn van oud krantenpapier. Ik word helemaal hyper van de turquise tas aan die tak en de oh zo relaxte hippiesfeer hier. Maar we hebben nog 1,5 uur om op tijd terug te zijn voor onze tuktuk, dus ik geef nog een paar stevige trappen op mijn fiets om eindelijk bij het hangmat bedrijf aan te komen. Helemaal achter in Auroville, achter de gekke kronkels in de weg en naast Imagination. Er verschijnt een groen pand met een stalling vol met fietsen en scooters. Ik loop helemaal enthousiast en met een te rood aangelopen hoofd naar binnen. Daar ga ik dan op mijn blote voeten naar mijn eerste zakelijke bespreking.

Ik zie allerlei mannen en vrouwen hard aan het werk met het weven van hangmatten. Ze wijzen me naar boven, naar de 'big boss Elango'. De vrouwen boven giegelen een beetje, als ik voorbij loop en kom dan in zijn kamer terecht. Hij moet lachen als ik vertel dat ik helemaal op de fiets ben gekomen en hij herinnert me nog uit mijn enthousiaste mailcontact. Dit is een goed begin. Hij is erg vriendelijk en bespreekt rustig met me wat alle mogelijkheden zijn.

Hij laat me wat van zijn hangmatten zien en ik maak wat foto’s van het echte werk hier. Het is best groot van opzet, de vrouwen zijn heel vriendelijk en zien er als tevreden hardwerkende werknemers uit. De gehele sfeer geeft me een goed gevoel. Wow, ik ben blij dat ik mijn eerste kijkje heb genomen hier. Ik neem alle info mee om eerst te gaan uitwerken wat ik precies wil. En nu als een gek terug fietsen om op tijd terug te zijn bij de tuktuk. En dat wordt een zware tocht, want voel inmiddels dat ik een mijn banden stuk heb gereden op de grote stenen, maar er is geen tijd om te wandelen. Dus tanden op elkaar en hamstrings aanspannen dan maar. Eenmaal terug bij de fietsen, blijken we in één rechte weg binnen kwartiertje in Pondy te zijn geweest. We zijn dus 15 km omgereden.

3. OP ZOEK NAAR BALANS

Half 7 ’s ochtends en ik rijd met mijn fietsje door Pondy en zie de stad rustig ontwaken. Kramen worden opengetrokken en de eerste dampen van idly's en samosa’s bereiken mijn neus. Ik ben op weg naar mijn eerste yogales. 5 medecursisten, een matje onder mijn arm, een rooftop en een super uitzicht op zee. Wow, wat is het mooi om zo de dag te beginnen. Eenmaal 10 oefeningen verder, wordt verzocht allemaal de positie 'boot’ aan te nemen. Ik zet al mijn kracht in om die benen boven de grond te houden, maar mijn buik is zo aan het trillen dat het gewoon komisch is. 'You’re not in balance, girl' , klinkt het in mijn oren. 'Duhhh, dat had ik je ook wel kunnen vertellen' Zo, maar deze komt wel binnen en moet moeite doen om mijn tranen te bedwingen. 'Auw, I know, I know, ik ben emotioneel nogal een puinhoop.'

Tja, wat wil je, als je net je relatie overboord hebt gegooid en je hebt op dat moment geen vriendinnen om je heen die je vertroetelen met repen chocola en woorden als 'er lopen nog zoveel leuke mannen rond' en 'het komt wel goed schatje'.

Maar beetje bij beetje ben ik wel lekker de stad aan het verkennen en mijn draai aan het vinden. Vandaag loop ik opeens een knalpaars pand binnen waar bij de oranje muren en roze luiken bijna zingend op me afkomen. Heerlijk, dit is een winkel voor mij. Hier wil ik wat langer in vertoeven. En zo laat ik me in allerlei straatjes verrassen door inspirerende winkeltjes. Zo ook door Café des Arts. Wow! Dit is een winkel- en lunchcafé in één. Dat, wat ik zelf heel lang heb gewild. Een vrolijk gekleurd winkeltje, een rustig binnentuintje, een boekenkast waar je alles uit mag lenen en een kunstgallerij binnen. Er hangt een hele relaxte lounge sfeer, een oase van rust. En dat in een straal van 30 meter van de drukke straten. En ze hebben wifi, joehoe! Contact met de buitenwereld ;-). Ik ontdek hier mijn ideale werkplek. Ik wurm me in een nis in de muur vol met kussentjes, waar ik perfect mijn laptop kan inpluggen. Daan is back in business, want ja nu wordt het ook echt tijd om eens aan de slag te gaan met mijn missie hangmatten. Wat wil ik nu precies? Het concept is duidelijk, maar ik ben er nog niet helemaal uit waar ik mijn teksten ga plaatsen.

En waar ga ik dat weeshuis vinden? En hoe kom ik precies bij dat hangmatbedrijf? En oja, ondertussen moet ik ook wel even checken hoe het gaat met de kaartjes die aan mijn eerste tassen worden geknoopt. Want ik zit dan wel hier, in Nederland wordt er hard gewerkt om mijn eerste tassen in de kast te krijgen bij Feito Com Amor. Dank je Suus, Cas, Pam en Cees dat jullie dit hebben mogelijk hebben gemaakt. Maar eenmaal verbonden met de wereld is de verleiding groot om al mijn vriendinnen eens even te vertellen van mijn Eat Pray Love avontuur en eens lekker bij te kletsen op de chat. En dit geldt ook voor al de mensen, die ik hier weer ontmoet. Zo word je wel van het werk gehouden. Zeker als er opeens die stoere vent tegenover je komt zitten en je precies in de gaten houdt. Mijn Loesje tekst schiet opeens door mijn hoofd. Liefde is kijken of hij kijkt, maar als hij kijkt, moet je niet kijken, want dan ziet hij dat je kijkt. Ha ha, de eerste flirt is een feit. Kan er helemaal niks mee, want krijg spontaan buikpijn aanval en ohh en ik durf niet naar het toilet, want dan moet ik langs hem lopen. Nee, dat doe ik mezelf en hem niet aan en by the way: Flirten op afstand is veilig. En dat is helemaal goed voor nu. Maar ik lig in ieder geval nog in de markt en dat is toch fijn om te weten. Joehoe!

Elke dag zit ik hier wel een paar uurtjes, een heerlijke plek. De eigenaar is inmiddels helemaal ingesteld op mij en schuift meteen een krukje aan bij mijn nisje waarop ik mijn lassi’s en fruitsalads laat serveren.

Ik besluit wel een ander guesthouse te zoeken en kom terecht in Sakar, een soort van Ashram, waar je kunt overnachten voor 150 Roepies per nacht. Geweldig!

 Een bed en eigen badkamer en neem de 'wallview' maar voor lief als ik de gordijnen opentrek. Tja, wat wil je voor €2,40. Ik krijg nog wel even wat huisregels mee, voordat ik het pand verlaat: 'Niet roken, geen alcohol en voor 10 uur binnen zijn'  Ok, ha ha, kan ik mee leven.


Zeker als ik zie wat voor slobbewijk ik door moet ’s avonds alleen. Dan wil je wel voor 10 uur binnen zijn. En dan te bedenken dat ik dan later die week ’s avonds tot 2 keer toe word lastig gevallen in de franse wijk, waar je niks zou verwachten. Vanaf dat moment besluit ik mijn jurkjes niet meer aan te doen en lange pofbroeken en tshirts te gaan dragen. Maar nu moet ik wel echt iets gaan doen aan dat veel te harde bed in hier. Ik heb het voor 10 dagen geboekt, dus zacht slapen is een must.

Gelukkig bespaar ik hier wat geld en besluit met dat geld op zoek te gaan naar een nieuw matras in de veel te drukke agressieve Nehrustreet. Een paar uur later kom ik de Sakar binnen lopen met 4 tassen vol met kussens, wat nogal wat ogen opwerpt in dit oh zo stille klooster. Ook zo van 'the Mother', die me heel doordringend aankijkt als ik mijn kamer binnenkom. 'Ze zullen mij niet hebben', dacht ik. 'Vanaf vandaag slaap ik weer zacht.' Nu nog uitvogelen hoe dat rare mosquitonet werkt. Hmm, er zit geen haak aan het plafond.  4 dagen later en 40 muggenbeten verder, vind ik uit waar die rare stokken voor zijn in mijn bed. 'Auw'. Gelukkig nog 6 nachten om in dit tentje te slapen..ha ha.  

2. LANDEN IN INDIA

Ik besluit eerst maar eens te vertrekken uit deze vreselijke stad Chennai en stap met mijn te grote backpack in te overvolle indiase bus, die ik na 3 verkeerde haltes eindelijk vind. 'Oh my God'. Het kost me best wat moeite om mij met bepakking door die deur te wormen en dan beginnen ze ook nog te zeuren dat die tas helemaal voor in moet, dus sleep ondertussen heel wat mensen en stukken stoel met me mee als ik me een weg naar voren baan. Maar ben al lang blij dat ik een plekje heb om te zitten.Ik kijk mijn ogen uit. Het ziet zwart van de Indiase mensen die tegen elkaar gedrukt staan met enorme grote zakken bagage. Daar is mijn backpack nog beschaafd bij. Ik word omringd door goudkleurige oorringen, gekleurde sarongs en door het gerammel van de bus alsof de bodem er elk moment uit kan vallen. Maar ik ben heel blij als we de stad uit rijden en ik eindelijk wat bomen zie en de drukke straten zie veranderen in iets van natuur. De Indiase jongen voor me, ik denk een jaar of 18(is moeilijk te zeggen bij de mensen hier.Sommige mannen van 40 zien er uit als 16 en andersom) begint opeens tegen me te kletsen, wat ik wel heel schattig vind. Hij zat al heel de tijd te kijken, maar heeft nu de moed gevonden om eindelijk iets aan me te vragen. Hij had nog niet zo vaak Engels gesproken, dus was voor hem een hele uitdaging om dat nu te oefenen. Af en toe gaat het helemaal langs elkaar heen en begrijpt hij totaal niet waarover ik het heb, maar met handen en voeten praten is ook wel weer een grappige manier van communiceren. “Een aardige jongen” denk ik, toen nog niet wetende dat hij me zou gaan stalken op facebook. De zon zakt achter de bomen en we naderen Pondy. Fijn, een nieuwe stad, ben benieuwd wat me hier te wachten staat.

Na te dure tuktuk en 5 hotelbezoekjes, neem ik mijn intrek in een Frans guesthouse met een veel te hard bed en gezellig tl licht, maar goed, ik heb een kamer en ik zit in een leuke wijk volgens mij. Pondycherry is vroeger een franse kolonie geweest en dat is te merken aan de klassieke gebouwen, de ambiance en de croissants die in toch nog wel wat restaurantjes verkrijgbaar zijn. Het bestaat eigenlijk uit 2 delen: het drukke Indiase gedeelte waar je toeterend van de weg wordt geblazen en de rustige franse straatjes onder de bomen waar je even op adem kunt komen. Het stikt van de ayurvedische massagesalons, leuke restaurantjes en yogascholen. Ohh..ik denk dat ik me hier wel kan vermaken.

Ondertussen nog steeds bezig met mijn vipassana vraagstuk. 10 dagen mediteren, totdat je een hele andere staat van bewustzijn ervaart. Ga ik voor de innerlijke verdieping of voor de zaken? Maar dat eerste draagt natuurlijk bij aan het tweede. En waar heb ik op dit moment behoefte aan? Ik wik en ik weeg en gooi het nog eens bij wat vriendinnen thuis in de groep. 'het is een kans om te doen' en 'jij bent nu het belangrijkste' en ' doen, doen' En mijn eigen stemmetjes die daar nog aan toevoegen: 'je mist iets als je het niet doet' en  'ohhh, dan ga ik echt terug naar waar ik VANDAAN kom'  Ik stel mezelf nog eens de vraag en luister nu naar mijn hart en het antwoord komt vanzelf. 'ik wil even helemaal niks.' Haha, ik begin op mijn eigen intuïtie te vertrouwen.

Ik besluit eens even precies te doen waar ik zin in heb en dat is op dit moment niet naar de andere kant van India afreizen om daar vervolgens 10 dagen met mijn ogen dicht te gaan zitten. Dat moment komt nog wel een andere keer als ik er klaar voor ben.  Ik heb nu zin in India: lekker currys, een beetje door de straten struinen, bijzondere mensen ontmoeten en inspiratie opdoen.
                                                               Fijn, ik begin een beetje te landen in India.

1. CHAOS + CHAOS = HEEEEL VEEL CHAOS

Op zoek naar inspiratie en rust, beland ik in een wereld vol toeters, rotzooi en geuren waarvan ik niet eens wist dat ze bestonden. Een wereld vol chaos, een wereld die India heet.

25 januari 2012. Nogal gek vetrokken, d.w.z. relatie uitgemaakt en blik emoties opengetrokken. Wat een timing! Druk met mijn to-do-lijstjes om deze vervolgens kwijt te raken en van alles te vergeten. Ik zie nog mijn telefoonhoesje op het nachtkastje liggen en al mijn laatst gewassen hempjes aan de waslijn hangen. Daar ga ik dan. Een backpack vol grootse plannen, een hart vol van verdriet.

Je kunt wel zeggen dat ik enigszins chaotisch in India aankom ;-) Chaos in mijn hoofd, chaos in mijn hart…En daar sta ik dan. Welcome in India. Happy birthday! Eat pray love. Feel like Julia Roberts, maar die pakte dat toch anders aan. Die ging eerst een paar maanden alleen maar pasta en pizza eten in italië…haha. Maar goed, ik ben Daan en ik ben hier met een missie:het weeshuis helpen en het laten maken van mijn waarvandaan hangmatten!

Maar nu moet ik eerst zien uit te checken uit dit veel te dure en vage hotel, waar continue een stel ongeduldige chinezen op mijn deur staan te kloppen omdat ze zo graag mijn kamer willen schoonmaken..terwijl ik probeer mijn jetlag uit te slapen. Het opendoen in ‘pyjama’ en heel slaperig hoofd, was blijkbaar een erg komisch tafereel, want hoor daarna ontzettend lang gegiechel weergalmen in de gangen.

Ik besef dat ik nu de eerste stappen ga zetten in India bij daglicht. En dat doet wel even pijn aan mijn ogen. En moet oppassen dat ik niet over de mensen struikel die tegen de stoeprand aanliggen. Ik ben Azië wel gewend, maar dit is wel weer even een graadje erger. Ik besluit gewoon door te lopen en op zoek te gaan naar een veilige plek waar ik een ontbijtje kan nuttigen. Nog geen 2 uur later zit in het “beste” restaurant van de straat. De sfeer wordt gemaakt door de weerkaatsing van tl-licht op de chromen borden en stoelen. Geen idee wat me voorgeschoteld wordt, want die menukaart laat alles aan de fantasie over en geen idee wat die thali is, die ik bestel. Een grote dienblad met allemaal kleine schaaltjes met indiase verrassingen. Van spicy tot mild, pickles, papadums, yoghurt en rijst.(De foto is mijn lunch)Zo, deze komt binnen. Best pittig ontbijtje op de nuchtere maag, maar ik kan nu wel zeggen: ik ben in India!  En heb nu weer energie om op zoek te gaan naar een nieuw guesthouse.

Een weg gebaand tussen toeterende auto’s en bussen, bedelende armen, verbaasde blikken, kom ik aan bij mijn nieuwe guesthouse. Blij verrast door de eerste franse backpackers, waar ik meteen vrienden mee maak. En deze jongens zijn ook nog eens aan het reizen met een heel enthousiast Nederlands meisje: Anna, die even later om de hoek komt zetten met haar Indiase look. Ik vraag me af of ik na een aantal weken ook door India reis met zo’n pofbroek en een stip op mijn hoofd.

We gaan even wat drinken en binnen 5 minuten heb ik heel mijn hart uitgestort. Is toch grappig, dat dat Nederlandse je toch enigszins het gevoel geeft iets van thuis hier te hebben. En ik voel me dan ook meteen thuis en wordt uitgenodigd voor een verjaardagsdiner ’s avonds. Helemaal geweldig, dat moment dat die Indiase ober zingend binnenkomt met een minicakeje met super grote kaars erin. Heel het restaurant zingt mee…” ja, nu ben ik echt jarig!”

Ik word helemaal enthousiast als ik ze hoor vertellen over de vipassana, die zijn gedaan hebben.(je kan er op de foto precies uithalen wie;-)) “jaaaa, dat heb ik altijd al een keer willen doen…10 dagen mediteren in een ashram”  Hun leven is er totaal door veranderd. Dat maakte het erg boeiend. Sas, dit is het eerste “ het heeft zo moeten zijn moment”! "Eat Pray Love" en eten heb ik net gedaan. Maar ja, als ik dat wil doen, moet ik wel naar de andere kant van India afreizen en als ik terug kom, heb ik nog maar 10 dagen voor mijn hangmatproject. Hummmm..keuzes..Wat te doen?

WORDT VERVOLGD

INTRO

Welkom op mijn blog!

Hier lees je de verhalen achter WAARVANDAAN. Waren van Daan en de Waarheid van Daan.

Ik wil je graag laten zien waar mijn “waren” vandaan komen. Waar worden ze gemaakt? En wie heeft zijn/haar liefde erin gestopt? En hoe breng ik mijn eigen ideeën tot leven? Maar ook wil ik je graag meenemen op mijn eigen zoektocht naar een puurdere leefstijl. Want ja, hoe doe je dat? Puurder leven?  Helemaal vanuit je hart leven. Doen waar je voor staat. Zijn wie je bent. Niet over je grenzen gaan. Gezond eten. De discipline van salades maken, maar ook genieten van een koud biertje zonder je schuldig te voelen. Dingen doen waar je blij van wordt, zonder je iets aan te trekken van de buitenwereld. Ik weet het ook niet altijd. Ik ben hier zelf ook zoekende in, maar ben al een eindje op weg. Ik beleef elke dag weer dingen, die me verrassen of een nieuwe richting wijzen.  Ik wil het graag met je delen.

En als eerste mijn India avontuur. Het was bedoeld als zakenreis met als missie hangmatten en het weeshuis, maar werd voor mij ook een grote spirituele uitdaging:de reis naar binnen en de reis van het loslaten.

INDIA AVONTUUR - EAT PRAY WORK LOVE

Je kunt deel 1 van mijn reisverhaal lezen in mijn volgende blog: “CHAOS + CHAOS = HEEL VEEL CHAOS”