Ik besluit eerst maar eens te vertrekken uit deze vreselijke stad Chennai en stap met mijn te grote backpack in te overvolle indiase bus, die ik na 3 verkeerde haltes eindelijk vind. 'Oh my God'. Het kost me best wat moeite om mij met bepakking door die deur te wormen en dan beginnen ze ook nog te zeuren dat die tas helemaal voor in moet, dus sleep ondertussen heel wat mensen en stukken stoel met me mee als ik me een weg naar voren baan. Maar ben al lang blij dat ik een plekje heb om te zitten.Ik kijk mijn ogen uit. Het ziet zwart van de Indiase mensen die tegen elkaar gedrukt staan met enorme grote zakken bagage. Daar is mijn backpack nog beschaafd bij. Ik word omringd door goudkleurige oorringen, gekleurde sarongs en door het gerammel van de bus alsof de bodem er elk moment uit kan vallen. Maar ik ben heel blij als we de stad uit rijden en ik eindelijk wat bomen zie en de drukke straten zie veranderen in iets van natuur. De Indiase jongen voor me, ik denk een jaar of 18(is moeilijk te zeggen bij de mensen hier.Sommige mannen van 40 zien er uit als 16 en andersom) begint opeens tegen me te kletsen, wat ik wel heel schattig vind. Hij zat al heel de tijd te kijken, maar heeft nu de moed gevonden om eindelijk iets aan me te vragen. Hij had nog niet zo vaak Engels gesproken, dus was voor hem een hele uitdaging om dat nu te oefenen. Af en toe gaat het helemaal langs elkaar heen en begrijpt hij totaal niet waarover ik het heb, maar met handen en voeten praten is ook wel weer een grappige manier van communiceren. “Een aardige jongen” denk ik, toen nog niet wetende dat hij me zou gaan stalken op facebook. De zon zakt achter de bomen en we naderen Pondy. Fijn, een nieuwe stad, ben benieuwd wat me hier te wachten staat.
Na te dure tuktuk en 5 hotelbezoekjes, neem ik mijn intrek in een Frans guesthouse met een veel te hard bed en gezellig tl licht, maar goed, ik heb een kamer en ik zit in een leuke wijk volgens mij. Pondycherry is vroeger een franse kolonie geweest en dat is te merken aan de klassieke gebouwen, de ambiance en de croissants die in toch nog wel wat restaurantjes verkrijgbaar zijn. Het bestaat eigenlijk uit 2 delen: het drukke Indiase gedeelte waar je toeterend van de weg wordt geblazen en de rustige franse straatjes onder de bomen waar je even op adem kunt komen. Het stikt van de ayurvedische massagesalons, leuke restaurantjes en yogascholen. Ohh..ik denk dat ik me hier wel kan vermaken.
Ondertussen nog steeds bezig met mijn vipassana vraagstuk. 10 dagen mediteren, totdat je een hele andere staat van bewustzijn ervaart. Ga ik voor de innerlijke verdieping of voor de zaken? Maar dat eerste draagt natuurlijk bij aan het tweede. En waar heb ik op dit moment behoefte aan? Ik wik en ik weeg en gooi het nog eens bij wat vriendinnen thuis in de groep. 'het is een kans om te doen' en 'jij bent nu het belangrijkste' en ' doen, doen' En mijn eigen stemmetjes die daar nog aan toevoegen: 'je mist iets als je het niet doet' en 'ohhh, dan ga ik echt terug naar waar ik VANDAAN kom' Ik stel mezelf nog eens de vraag en luister nu naar mijn hart en het antwoord komt vanzelf. 'ik wil even helemaal niks.' Haha, ik begin op mijn eigen intuïtie te vertrouwen.
Ik besluit eens even precies te doen waar ik zin in heb en dat is op dit moment niet naar de andere kant van India afreizen om daar vervolgens 10 dagen met mijn ogen dicht te gaan zitten. Dat moment komt nog wel een andere keer als ik er klaar voor ben. Ik heb nu zin in India: lekker currys, een beetje door de straten struinen, bijzondere mensen ontmoeten en inspiratie opdoen.
Fijn, ik begin een beetje te landen in India.
Fijn, ik begin een beetje te landen in India.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten