4. MISSIE AUROVILLE: WAAR KOMEN DE HANGMATTEN VANDAAN?

Ik loop weer mijn vertrouwde Café des Arts binnen om in mijn nis plaats te nemen en mijn hangmatvoorwerk te doen, is tie bezet. Shit, dan maar aanschuiven bij deze mensen vooraan. Wat leuk, 2 Zweedse mannnen en een meisje uit Noorwegen. Zo maak ik dus vrienden. Lumi wil heel graag naar Auroville en ik besluit mijn plannen om te gooien en met haar mee te gaan. Het zou maar 16 km zijn, dus we springen op de fiets om ons avontuur te beginnen.  En dat is best spannend als we vertrekken op een overvol kruispunt waar we rechts afslaan, terwijl we links rijden. Brommers, scooters, bussen razen vlak langs ons heen en voor ik het weet sta ik oog in oog met een koe midden op straat. Maar eenmaal een beetje rust gevonden op de weg, sla ik pas echt achterover als die bussen recht op me afkomen op mijn weghelft alsof ze totaal de controle over het stuur kwijt zijn. 'Incredible India'. Welkom in het verkeer. Het is nog veiliger om van Erasmusbrug af te duiken. ;-) We hebben een kaart, maar dat zegt niks. Veel lange straten afgelegd, veel bochten naar rechts, veel bochten naar links en nog steeds geen Auroville.

En dan blijken we nog 8 km van deze community vandaan te zitten. Temperatuur is inmiddels opgelopen tot 33 graden, dus we besluiten die fietsen aan de de kant te zetten en onze tocht voort te zetten met een tuktuk. We naderen Auroville en de natuur wordt steeds groener. Wow, we komen in een soort van oerwoud aan, maar we moeten ons wel meteen melden bij het toeristische Visitor Centre. Ik word verrast door de mooie teksten in de ontvangstruimte en krijg het idee dat Auroville een soort van ideale wereld is. Maar er hangt ook een beetje een rare energie. Ik kan het niet helemaal thuis brengen. Is deze wereld wel zo ideaal? Ze zijn heel streng en we mogen maar één paadje in om de Montrimondir te bezoeken. Dat is het centrale punt in Auroville waar men in kan mediteren. Ik wist wel dat het een gouden bol was, maar toen ik het ding in het echt zag, leek het wel een ruimteschip.

‘Welcome to earth’ Ja, dit is wel een beetje vaag. Maar ik wil hier niet de toerist uithangen en op de paden blijven. Ik wil Auroville beleven en op mijn eigen manier ontdekken. We nemen de benen en huren een mountainbike. We hebben immers onze fiets achter gelaten ergens halverwege op de weg vanaf Pondy. Nu ben ik in Auroville, nu wil ik ook naar the Hammock Company, want die moet hier ergens zitten. We banen onze een weg over rode grindpaden, langs de tropische planten, grote bomen en voorbij razende bejaarden op scooters, ingepakt met sjaals en zonnebrillen. Mijn nieuwsgierigheid word gewekt door al die grappige bordjes van districten hier: Sincerity, Grace, Imagination..wat is dit allemaal? En dan ook nog het Wellpaper Café.

IN EEN ZIJSTRAAT KOM JE VAAK DE MOOISTE DINGEN TEGEN

We volgen een smal paadje tussen de bomen en zie van een afstandje al allemaal gekleurde dingen aan een boom hangen. Als ik dichtbij kom, zie ik dat er allerlei accessoires hangen, die gemaakt zijn van oud krantenpapier. Ik word helemaal hyper van de turquise tas aan die tak en de oh zo relaxte hippiesfeer hier. Maar we hebben nog 1,5 uur om op tijd terug te zijn voor onze tuktuk, dus ik geef nog een paar stevige trappen op mijn fiets om eindelijk bij het hangmat bedrijf aan te komen. Helemaal achter in Auroville, achter de gekke kronkels in de weg en naast Imagination. Er verschijnt een groen pand met een stalling vol met fietsen en scooters. Ik loop helemaal enthousiast en met een te rood aangelopen hoofd naar binnen. Daar ga ik dan op mijn blote voeten naar mijn eerste zakelijke bespreking.

Ik zie allerlei mannen en vrouwen hard aan het werk met het weven van hangmatten. Ze wijzen me naar boven, naar de 'big boss Elango'. De vrouwen boven giegelen een beetje, als ik voorbij loop en kom dan in zijn kamer terecht. Hij moet lachen als ik vertel dat ik helemaal op de fiets ben gekomen en hij herinnert me nog uit mijn enthousiaste mailcontact. Dit is een goed begin. Hij is erg vriendelijk en bespreekt rustig met me wat alle mogelijkheden zijn.

Hij laat me wat van zijn hangmatten zien en ik maak wat foto’s van het echte werk hier. Het is best groot van opzet, de vrouwen zijn heel vriendelijk en zien er als tevreden hardwerkende werknemers uit. De gehele sfeer geeft me een goed gevoel. Wow, ik ben blij dat ik mijn eerste kijkje heb genomen hier. Ik neem alle info mee om eerst te gaan uitwerken wat ik precies wil. En nu als een gek terug fietsen om op tijd terug te zijn bij de tuktuk. En dat wordt een zware tocht, want voel inmiddels dat ik een mijn banden stuk heb gereden op de grote stenen, maar er is geen tijd om te wandelen. Dus tanden op elkaar en hamstrings aanspannen dan maar. Eenmaal terug bij de fietsen, blijken we in één rechte weg binnen kwartiertje in Pondy te zijn geweest. We zijn dus 15 km omgereden.