5. BEZOEK DROPJES WEESHUIS SOORYA UDAYAM ILLAM

Na heel wat internetcafés en wifi-momenten heb ik eindelijk het adres achterhaald van het weeshuis, dat ik graag wil ondersteunen met mijn hangmatten. Er blijkt zelfs op dit moment een Nederlandse vrijwilligster te werken, die me zal gaan opwachten op de hoek van de straat. Volgens mij is mijn tuktuk iets te ver gereden en we rijden zo het zandpad op naar het weeshuis. Ik zie al wat kindjes op de grond in de les zitten, die heel verwonderd naar mij zitten te kijken. 

Srikanth, de oprichter van dit mooie project ontvangt me en verontschuldigt zich dat hij me nog niet had terug gemaild, omdat ze net 2 sterfgevallen en een cycloon achter de rug hebben. 

Ik ben een beetje ontdaan en weet niet echt wat ik moet zeggen. Ik ben hard op zoek naar het Engelse woord voor “gecondoleerd”, maar ik kom niet veel verder dan: ‘ Ohhh..that is really bad.’ Ik zie hier ook heel veel bomen verwoest. Helemaal één grote dikke boom voor de school , die met stam en al uit de grond is getrokken en die de bankjes rondom in tweeën heeft gespleten. Judith komt aangesneld, want die stond me aan de andere kant nog op te wachten. Een super relaxte vrouw en ze vertelt me van alles wat hier gebeurt en ik krijg een rondleiding. Ze geeft hier les aan deze  schattige dropjes. Ik schrik best als ik hoor wat sommige kinderen hebben meegemaakt.

 Zo hebben zus en broertje gezien hoe hun moeder door hun vader werd vermoord. En even later zie ik dan hoe ze huppelend en lachend buiten spelen. Bizar. Er zal natuurlijk wel van alles in zitten, maar ze zijn wel heel flexibel en maken ook weer snel nieuwe vriendjes en plezier. En ik sta ook wel versteld als ik hoor dat ze als organisatie graag bedjes wilde kopen voor de kids.  Uiteindelijk wilden de kindjes dat helemaal niet. Ze willen met zijn allen naast elkaar op een matje op de grond slapen. Dat is hoe ze het gewend zijn en hoe ze het graag willen. Dat is dus hun ding en is dus niet zielig. Als ze even pauze hebben, komen ze allemaal op me afrennen alsof ik een soort kermisattractie ben.  De één aan mijn arm, eentje in mijn nek. Om de orde te scheppen, vraagt Judith ze maar om een liedje voor me te zingen.’Ohhh, nee geen kerstliedjes’, roept ze nog, maar ze staan al uit volle borst ‘Merry Christmas‘ te  zingen. ‘Hoofd schouders knie in teen’ is helemaal geweldig en zo leuk om te zien dat ze er zo fanatiek in op gaan.

Speelkwartier is over en ik besluit zaterdag terug te komen als ze geen school hebben en ik met ze kan spelen. Helemaal hyper weer als ik dan uit mijn tuk tuk stap. Zeker omdat ik nu een kadootje voor ze bij heb: Slagbal! Dat is even leuk, maar mijn Iphone blijkt nog interessanter. Ze willen allemaal op de foto. De één nog ijdeler dan de ander. Zo grappig om te zien. Ze hebben hier geleerd om niet met hun tanden bloot te lachen en kijken soms zo serieus, maar houden ze gelukkig niet al te lang vol.

 Een uurtje later ren ik over het losse zand om met ze tikkertje te spelen. Heerlijk. Ik voel me weer een kind en kom niet meer bij als ze allemaal dansjes voor me en met me gaan doen. Maar ja, dan wordt de tv aan gezet. En tja, van een pratende hond kan ik niet winnen. En ze zitten een uur lang aan de buis gekluisterd met z’n allen. Ook wel even lekker om op adem te komen en lekker wat te eten. Ik word volgestopt met dosa’s, waarna ik nog wat kindjes knuffel en uitzwaai. Ze willen allemaal dat ik blijf slapen en willen weten wanneer ik weer terug kom. Ohh, ik beloof niks, maar als ik die taxi instap weet ik dat ik hier weer terug zal komen.

Meer informatie over het weeshuis: http://www.befriend.nl/soorya-udayam-illam