Ticket verlengd! Joehoe! Ik ga gewoon een maand langer
blijven hier in India. Wat een ruimte opeens in mijn hoofd. Maar moet
natuurlijk wel even praktisch schakelen. Financieel wordt het wat krapper, dus
tijd om weer te verhuizen naar een goedkoper plekje. Balagi, die Indiase jongen
uit de Nature Loft heeft wel wat vriendjes en belooft een superkamer voor me te
regelen met beachview. Bepakt en gezakt met hem op de scooter waarbij ik niet meer weet
waar ik mijn voeten moet laten.
En daar kom ik dan in mijn 2e
thuis…De Flora Beach Guesthouse: roze huisjes met een binnentuin en zelfs een
klein zwembadje. Geweldig! Word met open armen ontvangen door de eigenaar die
meteen een koffietje serveert. Ik neem mijn intrek in kamer nummer 3 met eigen
badkamer en veranda. Vooral dat laatste is niet onbelangrijk. Kan ik eindelijk mijn hangmat ophangen. Ik merk dat ik echt los begin te komen van
thuis. Ik rijd elke dag lekker op mijn brommertje alsof het de normaalste zaak
van de wereld is.Ik schrik inmiddels niet meer van de koeien en voorbijrazende
bulldog-bussen.Ik begin me echt aan te passen aan het verkeer.I go with
the flow, alsof ik hier al jaren woon.. 
De eerste jongen die ik in mijn nieuwe guesthouse ontmoet
is Rajiv, een Indiase masseur, die ook healings geeft. Ik maak uit beleefdheid
even een praatje, maar voor ik het weet, ligt ie naast me op het strand en is
hij mijn handen aan het lezen. De pink en middelvinger staan voor mijn kracht
in communicatie, de ringvinger geeft aan dat ik iemand die heel belangrijk voor
me was, ga loslaten..hmm. En nog 2 vingers die zouden mij geld gaan brengen.
Haha, nou, dat is toch fijn om te weten. Maar dat is niet alles. Hij zegt:
'Volgens mij ben jij een metaal type.' Dit gaat om de types die je kunt zijn
zoals aarde, water, vuur etc. ‘Why?’
‘When you get hurt, you are going into your shelf.’ De tranen springen
in mijn ogen. ‘Shit, die jongen ken ik nog geen minuut en die raakt meteen de
kern.’ ‘Ben ik dan toch weer doorgeslagen naar de andere kant?’ Verharde Daan:niks
kan mij raken en ik heb weer een muurtje. ’I can see that your heart is closed‘. Au, hij kan wel eens een beetje gelijk
hebben. Dacht klaar te zijn met mijn verdriet, maar schiet dan weer door naar
de overlevingsmodus. Die staat verkeerd geprogrammeerd zou je zeggen..hmm.
Aan de andere kant snap ik mezelf wel. Ik heb er even echt geen tijd voor, heb hier wel een hangmatproject te realiseren!
Nog geen 2 dagen later sta ik een leuk shopje op de weg
richting Auroville. Ondanks al mijn vooroordelen,(de shop heet ’same same but
different’) tref ik wel een bijzondere vent aan. Het zijn allemaal van die healers hier. Mijn aura wordt
meteen gelezen en ik word vol gestopt met lekkere Indiase koekjes. Chakra 2 en 4
zijn niet in balans..haha. Is dit een
grap of een goedkope versiertruc? Ik ben ervan overtuigd dat hij 2 en 4 wel wil
openen;-) maar we houden het bij het mobiele internet wat hij voor me kan
regelen en die heerlijke koekjes waarvoor
ik terug mag komen.
Wat is dat toch met al die chakra’s van mij? Ik dacht
echt dat ik al heel wat verdriet kwijt was. Ik zal ook wel te hard werken en ik
besluit maar weer eens een dagje met Severine te gaan shoppen in Pondy. Echt
ontspannend kan ik het niet noemen. Bij 29 graden over de markt en door
Nehrustreet, maar het is wel erg gezellig. Zeker als we aan onze mannenverhalen
boven tafel komen onder het genot van heerlijke versnaperingen in de Surguru.
Als
we samen op de brommer de terugtocht gaan aanvangen, wijst ze me er op dat ik
wel op elk kruispunt moet toeteren. Tja, ik was al een tijdje op zoek naar dat
ding. Waar zit die claxon? Na wat geklungel heb ik um eindelijk gevonden en wil
vol enthousiasme dat ding laten horen: meh! Klinkt echt als een frog…haha en
dat tussen al die loeiende sirenes hier..haha. Contrast is te groot. Dit heeft
totaal geen zin.‘Wat rijd dat ding toch schokkerig’, denk ik wel, maar ik blijf
helemaal gefocust op de weg. Severine is afgezet en ik heb het weer gehaald.
Daantje is thuis, maar oh nee..de poort is dicht. Ik klop, niemand doet open,
ik roep, niemand doet open. Ik kijk om me heen. Het is best donker en verlaten
hier. Oh nee. Shit..wat nu? Op het strand slapen tussen de fishermans? Neeee..geen
optie. Ik ben al aan het kijken hoe hoog dat hek is. Hmmm..met een aanloopje
misschien te doen. Maar er komt na een half uurtje gelukkig iemand voorbij die een telefoonnummer
heeft van dit Guesthouse. Na 20 keer
proberen wordt eindelijk de ‘slaapwachter’ geroepen, die in slaap gekukeld was.
Fiew, weer een nachtje overleefd in India.
De volgende ochtend wil ik met goede moed weer op mijn
bolide springen, maar oh de band is plat. Aha, dat was dat gewiebel gister..haha. Maar op elke hoek
van de straat staat wel weer iemand om me te helpen. Geweldig! Dit valt me wel
op hier. Mijn laptop crasht, binnen 2 minuten een reparatieadres, mijn brommer
start niet meer…et voila, die Indiase mannen hebben um zo aan de praat, ik
sluit me buiten en er komt weer iemand te hulp. Zo sta ik de andere dag aan de
rand van Auroville en die brommer van mij doet echt niks meer, maar deze keer
kan het ook wel eens de bezine zijn, want ik geloof dat ik toch wel ietsje te
lang heb gewacht. 2 seconden later stapt daar een vent uit IJsland van zijn
motor af. Ja ik zie het al. Spring maar achterop. Binnen 2 minuten gaat het
over onze gebroken harten, ik koop een een sinasfles petrol en er volgt een big hug midden op de weg..haha.
Er wordt hier echt voor me gezorgd. Geweldig!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten